Zeuren of zelfonderzoek

Een van de moeilijkste uitdagingen van mijn werk als coach is om “afstand” te bewaren.  Soms willen managers die ik coach “vrienden” worden. Een andere keer vertelt iemand over zijn worsteling en moet ik mij inhouden om niet als “lotgenoot” te roepen: “dat heb ik nou ook”.  Of laat ik mij uitdagen voor een competitie “wie is de slimste” of “wie coacht wie”.

Een andere uitdaging is die van “Klaagmuur”. Het is ongetwijfeld aantrekkelijk voor iemand die zich laat coachen – en die jou betaalt – om 120 minuten lang lekker te klagen en te zeiken en te zeuren. Over welk onrecht hem is aangedaan. Wat hem nu weer is overkomen. Dat het niet eerlijk is. Hij bijna uit elkaar barst van boosheid. Dat hij zijn manager wel eens de waarheid zou willen zeggen. Hij op zoek gaat naar een ander bedrijf waar ze hem wel waarderen, etc., etc.

Vroeger als ik koorts had zei mijn moeder altijd: “ga maar gewoon naar school Marco. Als het echt niet meer gaat dan kom je maar naar huis”. Opgegroeid in een middenstandsgezin waar hard werken en niet klagen centraal stond, heeft deze opvoeding mij gemaakt tot wie ik nu ben.  En ook als coach ben ik niet gediend van mensen die zeuren.

Soms zijn we – niemand uitgezonderd – op ons werk net verwende kinderen die overal hun zin in willen krijgen en anderen de schuld geven als dat niet lukt. Als we krijgen wat we willen zijn we weer eventjes bevredigd. Als het niet gaat zoals we willen of verwacht of gepland hadden dan voelen we ons al snel achtergesteld, beledigd, onrecht aangedaan, verdrietig en ga zo maar verder.

Wat ik bizar vind is – doorvragend tijdens coachingsessies – dat we onze zin willen hebben zonder nou echt goed te weten wat we nou eigenlijk precies willen. En daarmee bedoel ik niet “de betere baan”, “meer salaris”, “meer waardering”, maar meer uw persoonlijke “zijnsdoelen”.  “Zijnsdoelen” zijn doelen die er op zijn gericht om uw kwaliteit van leven fundamenteel te verbeteren. Zo wil ik van alles en nog wat, maar door mijzelf steeds te vragen “waar moet dat toe leiden?” kom ik op iets wat ik boven alles graag zou willen hebben: “rust”.

Vraag uw levenspartner eens “wat hij/zij u boven alles het meeste zou gunnen en wat u nog niet heeft?” Vaak weten de mensen om u heen die van u houden, veel beter waar u naar verlangt dan dat u dat zelf weet.  Mocht het antwoord dat u levenspartner geeft niet stroken met dat wat u uzelf boven alles het meeste gunt, dan is het denk ik tijd voor een goed gesprek met een flinke fles wijn op tafel.